The Weight Band is ontstaan in 2013 in de schuur van Levon Helm toen Jim Weider en Randy Ciarlante, beide voormalige leden van The Band, "Songs of The Band" uitvoerden met de oprichter van de band, Garth Hudson, naast Jimmy Vivino en Byron Isaacs. Geïnspireerd om de erfenis van de onvergefelijke rockgroep voort te zetten, begonnen Weider, Ciarlante en Isaacs fanfavorieten uit de The Band-catalogus uit te voeren voor het publiek in het hele land, waarbij ze Marty Grebb en Brian Mitchell uitnodigden om hun geluid te voltooien. The Weight Band voegde later Albert Rogers (bas), Matt Zeiner (keys) en Michael Bram (drums) toe om hun huidige line-up met Weider en Mitchell te vormen. The Weight Band is dus een muzikantencollectief die verder gaat waar The Band destijds gestopt is en is dus zeker geen coverband.

Onder aanvoering van Levon Helm komt er in 1993 een reünie van The Band met de originele leden maar zonder Robbie Robertson. Robbie Robertson wordt vervangen door Jim Weider, bekend van samenwerkingen met o.a. Los Lobos, Bob Dylan, Mavis Staples, Keith Richards en vele anderen. Jim Weider is dus medeoprichter van de tweede versie van The Band. Met deze versie werden nog drie CD’s gemaakt en een prachtige DVD "Live at the Loreley". Nog een straffe muzikant van deze band is Brian Mitchell (toetsen en zang). Op de prachtige DVD van Levon Helm, "Live in The Rayman Auditorium" in 2008 is er voor Mitchell een glansrol weggelegd op piano, orgel, accordeon en heel straffe vocals. Het concert, met als gastmuzikanten o.a. Sheryll Crow en John Hiatt, won dat jaar Grammy voor concert van het jaar. In totaal speelde Mitchell op vijf grammy’s-winnende songs, nl. drie met Levon Helm, één met B.B. King en één met Les Paul. Daarnaast speelde hij ook nog samen met Bob Dylan.

Met Jim Weider en Brian Mitchell en anderen die in de periferie van The Band hun sporen hebben verdiend, bestaat er geen enkele twijfel over hun roots: er wordt eigen werk aan het repertoire toegevoegd, maar de klassiekers blijven. In 2018 verscheen debuutalbum "World Gone Mad" (zie recensie) , welke met lovende kritieken werd ontvangen, zowel door de media als de Americana en roots liefhebbers. We zagen de band tijdens hun eerste Europese tour tijdens het Moulin Blues festival in Ospel en even later in het Depot in Leuven. En we waren getuige dat deze band werkelijk garant staat voor de meesterlijke sound met hun kenmerkende hoekige gitaarspel, de vette orgelklanken, de fraaie accordeon en die typische stemmen, die soms heel sterk lijken op die van de originele leden van The Band. We hoorden aldaar zowel nummers uit het eigen repertoire als legendarisch werk van The Band, hetgeen we nu ook kunnen zeggen van hun nieuwe live album "Live Is A Carnival" dat werd opgenomen in januari 2020 in de Brooklyn Bowl, NY, door hun eigen geluidswizard Mark Rudzinsky, en dit met hun slimme mix van originelen, songs van The Band, Colin Linden en Bruce Springsteen. De titeltrack en tevens hier de titel van het album "Life Is A Carnival", hoorde ik vele jaren terug op de radio van The Band en wist dat ik direct het plaatje moest kopen. Wat een geluid! Deze song is een funky groove met dixieland horns, keyboards en gitaarwerk, maar ook deze opname van The Weight Band is hier op hun liveplaat zeker een hoogtepunt:

You can walk on the water, drown in the sand
You can fly off a mountaintop if anybody can
Run away, run away, it’s the restless age
Look away, look away, you can turn the page
Hey, buddy, would you like to buy a watch real cheap
Here on the street
I got six on each arm and two more round my feet

Life is a carnival, believe it or not
Life is a carnival, two bits a shot

De metafoor van de carnaval betreft de continue veranderingen en de problemen van de artiest, die het op een afstand aanschouwt. De tekst van het lied is zelfs op een muur achter Levon Helm’s graf in Woodstock gegraveerd. In 1978 kwam The Last Waltz uit met natuurlijk "Life Is A Carnival", het einde van The Band en een tijdperk. Top dat The Weight Band nu, anno 2020, de traditie verder zet.  Naast de funky cover "Deal" van The Grateful Dead" en Springsteen's "Atlantic City", zijn het vooral songs van The Band die op de setlist van die avond stonden en sommige songs reeds voor hun "World Gone Mad" album werden opgenomen.  Zo heeft een nummer als "Heat of the Moment" diezelfde harmoniekenmerken die de Canadees Amerikaanse band altijd zo typeerde. Zo ook "Common Man", een co-write van Weider en Helm, dat dateert uit de sessies van "Jericho", het eerste album van The Band uit 1993 en mag een nummer als "Big Legged Sadie" de humor verheerlijken die van oudsher nergens geschreven staat. Veel titels van deze songs zijn al jaren in ons stofferig achterhoofd gegrift, en The Weight Band blaast dit stof er gewoon terug af met "The Night They Grove Old Dixie Down". Kort gezegd komt het erop neer dat The Weight Band een mix van folk, country en rock met prachtige vocale harmonieën ten gehore brengen. Dat het sterk aan The Band doet denken is logisch, zo goed kan het natuurlijk nooit worden, simpelweg omdat geen van allen individueel de vocale kwaliteiten heeft van de originele bandleden, maar ze komen gezamenlijk incidenteel toch akelig dichtbij. Het klinkt vooral als een band, waar de ego’s terzijde geschoven lijken voor een harmonieus totaalgeluid. Er valt genoeg te genieten van individuele instrumenten, maar het zijn vooral details in een warm, uitnodigend bad.

Releasedatum: 10/07/2020